Szafirki są popularnymi roślinami cebulowymi kwitnącymi wczesną wiosną. Swą nazwę wywodzą od szlachetnych kamieni o podobnej barwie. Najczęściej spotykane w uprawie są dwa gatunki o podobnej budowie roślin i porze kwitnienia:
- szafirek armeński (Muscari armeniacum) jego kwiaty są drobne, białe lub szafirowoniebieskie, zwisające na krótkich szypułkach, zebrane w gęste grona na pędzie 20 cm wysokości;
- szafirek groniasty (Muscari botryoides) ma kwiaty fioletowoniebieskie z białym brzegiem lub białe (w zależności od odmiany), osadzone na krótszym pędzie – 15 cm.
Szafirki: uprawa – stanowisko i gleba
Szafirki kwitną w kwietniu i maju. Nie są roślinami wymagającymi, a ich uprawa nie jest trudna. Stanowisko dla szafirków powinno być słoneczne lub półcieniste. Dobrze rosną w każdej glebie, oprócz bardzo suchej i jałowej. Preferują gleby przepuszczalne, próchnicze, umiarkowanie wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Jednak nie jest im straszna susza oraz zbyt duża ilość wilgoci.
Szafirki: sadzenie i rozmnażanie
Cebulki szafirków sadzimy do gruntu jesienią: od połowy września do połowy października, na głębokość 6–8 cm, w rozstawie 7×10 cm. Posadzonych cebulek nie musimy okrywać na zimę, ale ściółkowanie gleby ograniczy rozwój chwastów i wysychanie podłoża. Cebulki szafirków można wykopać w czerwcu i lipcu. Można od razu wysadzić je w miejsce docelowe albo przechować w suchym piasku w temperaturze około 20 st. C do września-października. Przy okazji możemy rozdzielić zbyt rozrośnięte kępy szafirków i rozmnożyć je z cebulek przybyszowych.
Szafirki: inne zabiegi pielęgnacyjne
Szafirki nie wymagają częstego przesadzania i mogą rosnąć w jednym miejscu kilka lat (4–5), ale wymagają corocznego zasilania nawozami mineralnymi lub organicznymi – najlepiej kompostem (wiosną – do końca maja). Wiosną, szczególnie gdy jest sucho,warto pamiętać o podlewaniu szafirków. Co kilka lat dobrze jest zmienić dla nich miejsce, gdyż gleba miejscowo wyjaławia się. Rośliny te wymagają szczególnej uwagi w maju, nie wolno dopuścić do ich przesuszenia ani zachwaszczenia. Ponadto powinniśmy usuwać przekwitłe kwiaty szafirków – dzięki temu nie dopuścimy do wytworzenia nasion, co osłabia roślinę.
Szafirki: zastosowanie
Cebulki szafirków mają tendencję do silnego rozrastania się, dlatego w ogrodzie łatwo można stworzyć kwietny kobierzec. Kwiaty te nadają się na obwódki, obrzeża ścieżek, do ogródków skalnych, a także na kwiat cięty. Szafirki nadają się do uprawy przyspieszonej (tzw. pędzenia) zimą i wczesną wiosną (uprawa na kwiat cięty oraz w doniczkach). Wspaniale komponują się w połączeniu z innymi kwiatami wiosennymi, niskimi bylinami: kokoryczkami, fiołkami wonnymi, miodunkami, narcyzami, krokusami, czy bratkami. Szczególnie ładnie wyglądają pośród kwiatów kwitnących na żółto: omieg wschodni (kaukaski), pierwiosnki kwitnące na żółto, smagliczka skalna.
Szafirki nadają się do uprawy w donicach. Można użyć ich do pędzenia – cebule szafirków wysadza się jesienią do doniczek po kilka sztuk razem i przechowuje w chłodnym pomieszczeniu przykryte niewielką warstwą ziemi lub torfu. Od połowy stycznia rośliny można pędzić w niskiej temperaturze (10–13 st. C), w wyższych szafirki wypuszczają tylko liście. Tak posadzone rośliny mogą być ozdobą tarasów, balkonów, a nawet mieszkań. Pamiętać należy, że cebulki szafirków nadają się tylko do jednorazowego pędzenia. Po przekwitnięciu można je posadzić od razu w gruncie lub przechować do jesieni.
Polecam również:
- Pierwiosnek – zasady uprawy wiosennej byliny
- Śnieżnik lśniący – gwiazda wiosennego ogrodu
- Krokusy: ogólne zasady uprawy tych pięknych roślin