Śnieżnik lśniący (Chionodoxa luciliae) to roślina cebulowa zimująca w gruncie należąca do rodziny hiacyntowatych, choć coraz częściej przypisuje się jej przynależność do rodziny liliowatych. Nazwa rośliny pochodzi od greckich słów: chion – śnieg i doxa – duma, sława, chwała. W zależności od regionu śnieżnik kwitnie wczesną wiosną od marca do kwietnia, często kiedy leży jeszcze śnieg. Naturalne stanowiska znajdują się w Azji mniejszej.
Śnieżnik lśniący dorasta do 15 cm, każda cebulka wypuszcza do czterech łodyżek zakończonych gwiaździstymi, sześciopłatkowymi kwiatami. Ich środek jest biały, natomiast brzegi płatków mogą być fioletowe, różowe lub całkowicie białe. Śnieżniki tworzą piękne łany niebiesko-fioletowych kwiatów przez co chętnie sadzone są w ogrodach.
Śnieżnik: stanowisko i gleba
Śnieżnik najlepiej rośnie na glebie lekkiej, przepuszczalnej, próchnicznej, dostatecznie wilgotnej. Może rosnąć zarówno w pełnym słońcu, jak i w lekkim cieniu. Piaszczyste podłoże warto wzbogacić kompostem. Na ziemiach ciężkich źle rosną i kwitną. Roślina jest stosunkowo odporna na zalanie, jednak zbyt długo stojąca woda spowoduje, że cebulka w końcu zgnije.
Śnieżnik: rozmnażanie
Najłatwiej rozmnażać roślinę poprzez rozsadzanie cebulek przybyszowych. Co kilka lat warto rozsadzić przerośniętą kępkę, dzieląc ją na mniejsze części. Śnieżniki można również rozmnażać poprzez wysiew nasion (we wrześniu). Nasiona śnieżników często rozsiewane są przez mrówki.
Śnieżnik: zastosowanie i choroby
Śnieżniki lśniące pięknie wyglądają na wiosennych rabatach bylinowych, na rabatach mieszanych z innymi kwiatami wiosennymi : krokusami, narcyzami, przebiśniegami, pierwiosnkami, przylaszczkami, czy cebulicami. Można je też sadzić w ogródkach skalnych lub grupami na trawniku, lub między krzewami ozdobnymi, czy pod drzewami liściastymi.
Cebulki śnieżnika są stosunkowo odporne na choroby. Czasem jednak zagrożone są żerującymi pędrakami lub nicieniami glebowymi niszczącymi cebulki.
Przeczytaj również: